Ik begon heel stoer en dapper aan mijn blog. Want ik heb inmiddels zoveel gelezen en gehoord dat het voor mij echt als een paal boven water staat dat ik een neurodivergent brein heb. En welke diagnose of label er precies bij hoort, dat doet er voor mij ergens niet eens echt toe. Ik leef al jaren met de wetenschap dat ik ‘ergens op het spectrum’ zit of zoiets en dat helpt mij mijn leven steeds beter zo in te vullen dat het bij mij past. Maar nu ik er mee naar buiten treed gebeurt er toch iets geks met me. Opeens heb ik het gevoel dat ik er niet over mag praten totdat het echt zwart op wit staat. En ik echt ‘mag’ zeggen; ik heb X of Y. Dat ik nu maar een wannabee ben….
Op dagen dat alles lekker gaat, ga ik ook altijd weer twijfelen aan mijn zelfdiagnose, om vervolgens bijna blij te zijn als er dan iets toch niet helemaal lukt. Dan merk ik op dat ik al een week in een hyperfocus zit op iets. Of dat ik na dat super leuke gesprek met die buurvrouw (zie je wel je bent hartstikke sociaal!) bijna omval van de slaap. Of ik denk even leuk spontaan een schoenenwinkel in te lopen (zie je wel dat doe ik gewoon, spontaan en alles) en dan breekt midden in de winkel het zweet me uit en lukt het nog amper om af te rekenen waarna ik thuis met hoofdpijn op de bank beland, want spontaan + winkel + drukte + praten = te veel. Kortom, ik zoek bijna naar bewijzen dat ik niet helemaal normaal ben. Ik moet er ergens wel om lachen maar tegelijkertijd is het ook absurd. Loop ik eerst mijn hele leven mijn best te doen om te bewijzen dat ik heus wel normaal ben, om dan, als ik eindelijk zelf geaccepteerd heb dat ik dat dus niet ben, het te moeten gaan bewijzen.
Maar blijkbaar hoort dit er dus ook bij in de aanloop naar een diagnosetraject. Want ja, tot nu toe was het gewoon voor mezelf, en de mensen die het meest dichtbij mij staan. En het maakte daarmee ook niet echt uit of ik wel of niet aan allerlei criteria voldoe uit de DSM5. Maar ja, straks wel.
Ik deelde dit in een facebook groep waar een andere Tessa (hoi! Als je dit leest), met me deelde dat zij ook haar diagnose nog niet heeft maar desalniettemin blogt ze op een platform voor vrouwen met Adhd. Wat super leuk is want ik lees haar blogs altijd, want mega herkenbaar waar je doorheen gaat in de aanloop naar zo’n traject. Ze stak me een hart onder riem, en het duurde weer een weekje maar hier ben ik dan toch weer.
Ik vind het super spannend allemaal. Dat mag je best weten. Ik doe het dan ook zeker niet voor de lol.
Waarom dan wel?
Dat vertel ik graag in mijn volgende blog.